یک مادر وقتی می‌خواهد دخترش را تربیت کند مدام به او یاد می‌دهد که چطور تلاش کند مورد توجه قرار گیرد و دوست‌داشتنی بشود
اما به پسرش هرگز نمی‌گوید که تمرین کند تا دوست‌داشتنی باشد.
به دخترش گوشزد می‌کند که نباید از کوره در برود، نباید صدایش را بالا ببرد، نباید خشن باشد چون خوب نیست، و بعد دقیقا پسرش را به همین خصوصیات جلو می‌برد و ته دلش خوشحال هم هست که ماشالله پسرم مرد شده.
موقع انجام کار های خانه فقط به دخترش امر و نهی می‌کند و اگر پسر برای انجام کاری داوطلب شود این جمله را می‌شنود: آخی. دختر خونه شدی؟
یعنی پیش‌فرض دختر بودن این است که باید دائم در حال پخت‌وپز و رفت‌وروب باشد و در حال تمرین برای زندگی مشترک‌اش.
دخترش برای بیرون ماندن از خانه تا ساعت مشخصی فرصت دارد اما پسرش اجازه‌ی تنهایی سفر رفتن را هم دارد.
به دخترش مدام می‌گوید که وقتی پدر نیست، برادرت مرد خانه است و اطاعت از او وظیفه‌ی ما.
این تبعیض‌ها به‌قدری تکرار می‌شود که دختر از جنسیت خودش سرخورده می‌شود و با انواع بحران‌های روحی و عقده‌های سرکوب شده بزرگ می‌شود.
چند صباح دیگر خودش مادر خواهد شد و دقیقا از همین فرمول برای تربیت فرزندانش بهره خواهد برد و این سیکل باطل ادامه خواهد داشت.
من از شما می‌پرسم: اگر تبعیض جنسیتی وجود دارد و مردان خودشان را بالاتر و برتر می‌دانند، مقصرش کیست؟